Śp. doc. dr inż. odszedł od nas 4 kwietnia 2020 r. Z uwagi na ograniczenia wynikające ze stanu epidemii, uroczystości pogrzebowe odbędą się z towarzyszeniem tylko najbliższej rodziny. O spotkaniu upamiętniającym doc. dr. inż. Romana Bąka powiadomimy w późniejszym terminie.

Doc. dr inż. Roman Bąk
Urodził się 14 kwietnia 1933 r w Kielcach. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach w latach 1952-1959, gdzie otrzymał tytuł magistra inżyniera mechaniki i został asystentem, a później starszym asystentem w Katedrze Mechaniki Technicznej.

 

W 1966 roku obronił rozprawę doktorską pt. „Dekohezja zmęczeniowa konstrukcyjnych stali bainitycznych” na Wydziale Mechanicznym Technologicznym Politechniki Śląskiej, a następnie został mianowany adiunktem. W 1970 roku Roman Bąk otrzymał nominację na stanowisko docenta.

 

Pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji organizacyjnych, m.in. Prodziekana Wydziału Mechanicznego Technologicznego Politechniki Śląskiej, Dyrektora Instytutu Mechaniki i Podstaw Konstrukcji Maszyn Politechniki Śląskiej (1977-81), p.o. Prorektora, a później Prorektora ds. Nauczania i Wychowania Politechniki Śląskiej (1977-78).

 

Doc. dr inż. Roman Bąk był wybitnym specjalistą w zakresie rozwiązania problemów naukowo-technicznych, dotyczących badania wytrzymałości i trwałości elementów maszyn za pomocą najnowszych metod naukowych, a zwłaszcza zastosowań metod komputerowych w analizie i projektowaniu kół kolejowych zestawów kołowych.

 

Był autorem kilkudziesięciu publikacji, w tym trzech książek, a także kierownikiem kilkudziesięciu prac naukowo-badawczych.

 

Od 1984 pracował na Wydziale Transportu Politechniki Śląskiej, gdzie pełnił m.in. funkcję Zastępcy Dyrektora ds. Nauki Instytutu Transportu. Po przejściu na emeryturę w roku 1998 doc. Roman Bąk został zatrudniony na Wydziale Organizacji i Zarządzania Politechniki Śląskiej w Katedrze Podstaw Systemów Technicznych.

 

Swoje kilkudziesięcioletnie doświadczenie programowo-metodyczne podsumował i utrwalił opracowując kilka skryptów oraz trzy podręczniki akademickie.

 

Przez kilka kadencji pełnił funkcję członka Senatu Politechniki Śląskiej, najpierw jako przedstawiciel adiunktów i asystentów (1968/69 i 1969/70), następnie jako Zastępca oraz Prorektor ds. Nauczania i Wychowania (1972-78), Dyrektor Międzywydziałowego Instytutu Mechaniki i PKM (1977-81), a także jako przedstawiciel Rady Naukowej Instytutu Transportu (kierunkowego) (1985-90).

 

Otrzymał trzydzieści dwie Nagrody JM Rektora Politechniki Śląskiej za osiągnięcia dydaktyczne, naukowe i organizacyjne.

 

W roku 1977 otrzymał Nagrodę Ministra Szkolnictwa Wyższego i Techniki  za osiągnięcia w dziedzinie badań naukowych.

 

W roku 2002 został uhonorowany Nagrodą Zespołową Ministra Edukacji Narodowej i Sportu za współautorstwo podręcznika akademickiego pt. „Wytrzymałość materiałów z elementami ujęcia komputerowego”, (R. Bąk, T. Burczyński), WNT Warszawa 2001.
 
Był wybitnym dydaktykiem i laureatem „Srebrnej Kredy” w konkursie na najlepszego nauczyciela akademickiego Politechniki Śląskiej. Otrzymał wiele ozdznaczeń, m.in. Złoty Krzyż Zasługi (1975), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1985) oraz Medal Komisji Edukacji Narodowej (2003).