Argon został po raz pierwszy wyizolowany z powietrza w 1894 roku przez lorda Rayleigha i sir Williama Ramsaya z University College London, usuwając tlen, dwutlenek węgla, wodę i azot z próbki czystego powietrza. Przechwycili mieszaninę powietrza atmosferycznego z dodatkowym tlenem w probówce (A) do góry nogami nad dużą ilością rozcieńczonego roztworu alkalicznego (B), który w oryginalnym eksperymencie Cavendisha był wodorotlenkiem potasu i przepuszczali prąd przez przewody izolowane szklanymi rurkami w kształcie litery U (CC), które uszczelniały elektrody z drutu platynowego, pozostawiając końce przewodów (DD) wystawione na działanie gazu i odizolowane od roztworu alkalicznego. Łuk był zasilany baterią złożoną z pięciu ogniw Grove'a i cewką Ruhmkorffa średniej wielkości. Alkalia wchłaniają tlenki azotu wytwarzane przez łuk, a także dwutlenek węgla. Działali na łuku, aż nie było widać dalszego zmniejszenia objętości gazu przez co najmniej godzinę lub dwie, a linie widmowe azotu zniknęły podczas badania gazu. Pozostały tlen poddano reakcji z alkalicznym pirogallanem, pozostawiając pozornie niereaktywny gaz, który nazwali argonem.
https://en.wikipedia.org/wiki/Argon
https://pl.wikipedia.org/wiki/Argon
Przed wyizolowaniem gazu ustalono, że azot wytwarzany ze związków chemicznych jest o 0,5% lżejszy od azotu pochodzącego z atmosfery. Różnica była niewielka, ale była na tyle ważna, aby przyciągnąć ich uwagę przez wiele miesięcy. Doszli do wniosku, że w powietrzu znajdował się inny gaz zmieszany z azotem. Argon został również odkryty w 1882 roku dzięki niezależnym badaniom H. F. Newalla i W. N. Hartleya. Każdy zaobserwował nowe linie w widmie emisyjnym powietrza, które nie pasowały do znanych pierwiastków.
Do 1957 roku symbolem argonu było "A", ale teraz jest to "Ar".
Tekst i redakcja: Maciej Gdala
