https://pl.wikipedia.org/wiki/Antoine_Lavoisier
Antoine Laurent de Lavoisier, chemik i fizyk, urodzony 26 sierpnia 1743 r. w Paryżu, niezależnie od Johanna Helmonta i Michaiła Łomonosowa przeformułował i rozpowszechnił prawo zachowania masy, udowodnił, że tlen jest niezbędny do spalania i produkcji kwasów (od którego wzięła się stara nazwa „kwasoród”), udowodnił teorię flogistonu i obalił starożytną teorię pierwiastków jako podstawowych składników materii i wpłynął na przemianę nomenklatury chemicznej.
Uczęszczał do Mazarin College, gdzie studiował chemię, botanikę, astronomię i matematykę. Jego pierwsze prace chemiczne ukazały się w 1764 r. W 1767 r. pracował jako geolog w Alzacji i Lotaryngii. W 1768 roku został wybrany na członka Francuskiej Akademii Nauk. W 1771 ożenił się z 13-letnią wówczas Marie-Anne Pierrette Paulze, która tłumaczyła dla niego z języka angielskiego i ilustrowała jego książki, odgrywając później kluczową rolę w zarządzaniu z obu. eksperymenty i standaryzacja metody naukowej.
Od 1775 roku pracował w administracji Royale des poudres, gdzie jego praca usprawniła produkcję prochu i wynalazła nową metodę wytwarzania soli.
Najważniejsze eksperymenty Lavoisiera dotyczyły natury zapłonu i spalania. Wykazali, że powyższe procesy polegają na łączeniu substancji z tlenem. Pokazał także, że tlen odgrywa kluczową rolę w oddychaniu zwierząt i roślin oraz rdzewieniu metali. Wyjaśnienia Lavoisiera obaliły teorię flogistonu, zgodnie z którą podczas spalania z materiałów uwalniana jest substancja zwana flogistonem. Odkrył również, że wodór łączy się z tlenem, tworząc wodę. W Sur la burning en général i Decisionations Générales sur la Nature des Acides wykazał, że „powietrze” biorące udział w procesie spalania jest również źródłem kwasowości. W 1779 r. tlen odpowiedzialny za spalanie nazwał „powietrzem”, a resztę azotem powietrznym. W Reflexions sur le Phlogistique Lavoisier wykazał sprzeczności teorii flogistonu.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Antoine_Lavoisier
https://en.wikipedia.org/wiki/Antoine_Lavoisier
Eksperymenty Lavoisiera były jednymi z pierwszych, w których zastosowano metodę ilościową. Pokazał, że pomimo zmian stanu materii w trakcie reakcji, jej ilość (masa) jest taka sama przed i po reakcji chemicznej. Spalając fosfor i siarkę zauważył, że produkt reakcji ważył więcej niż jego poprzednicy. Pokazał, że nadwaga jest kompensowana przez utratę masy powietrza. Doświadczenia te doprowadziły do sformułowania prawa zachowania masy. Lavoisier badał także skład chemiczny wody, której składniki nazwał tlenem i wodorem. We współpracy z francuskim naukowcem Claude-Louisem Bertholletem Lavoisier stworzył nomenklaturę chemiczną. Duża część nomenklatury jest nadal w użyciu, na przykład: kwas siarkowy, siarczany.
Jego praca Traité Élémentaire de Chimie uznawana jest za pierwszy nowoczesny podręcznik chemii; zawiera opinie Lavoisiera na temat teorii chemicznych, formułuje prawo zachowania masy i zaprzecza istnieniu flogistonu. Lavoisier udoskonala także koncepcję pierwiastka, definiując go jako prostą substancję, której nie można rozłożyć na składniki żadną metodą analizy chemicznej. Sformułował także teorię łączenia pierwiastków w związki chemiczne. W instrukcji obsługi wymieniono także następujące pierwiastki: tlen, wodór, azot, fosfor, rtęć, cynk i siarkę. Na liście znalazło się także światło i ciepło, które Lavoisier również uważał za substancje.
Prace Lavoisiera uważane są za ostateczne obalenie starożytnego greckiego poglądu na pięć żywiołów, które mają stanowić podstawowe elementy budulcowe materii (woda, ogień, powietrze, ziemia, eter).
https://en.wikipedia.org/wiki/Antoine_Lavoisier
https://en.wikipedia.org/wiki/Antoine_Lavoisier
Duże znaczenie w życiu Lavoisiera miało zainteresowanie prawem, które spowodowało zainteresowanie polityką. W wieku 26 lat rozpoczął pracę jako poborca podatkowy w prywatnej firmie zajmującej się poborem podatków Ferme générale, gdzie próbował dokonać zmian w systemie finansowo-podatkowym we Francji. Pracując dla rządu, opracował system miar zapewniający jednolitość skal w całej Francji. Jako jeden z 28 francuskich poborców podatkowych został uznany przez rewolucjonistów za zdrajcę i zgilotynowany w Paryżu w 1794 r. Na prośbę naukowca jego egzekucję odroczono o kilka dni z powodu pracy nad eksperymentem naukowym, prezydent ogłosił sąd. powiedział: „Republika nie potrzebuje naukowców”.
W chwili swojej śmierci Antoine Lavoisier podjął ostatnią próbę - zgodził się z asystentem, że będzie starał się mrugać jak najdłużej, według opowieści asystenta mrugał przez 15-20 sekund.
W 1788 roku został członkiem Towarzystwa Królewskiego w Londynie, a jego nazwisko znalazło się na liście 72 nazw Wieży Eiffla.
Tekst i redakcja: Maciej Gdala
